Rywalizacja aktorska pomiędzy młodocianą Taliy’ą Ryder (Joy Womack) a doświadczoną Diane Kruger (Tatianą Volkovą) godna będzie pieczołowitej asysty z pozycji widza 8
„Czyżby nam się trafiła przyszła prima?”- kokietuje Nikołaj zaproszoną na spacer po Moskwie Joy Womack. Dziewczyna przybyła do Rosji z drugiej półkuli świata. W USA balet nie jest tak popularnym zajęciem jak w dawnym Kraju Rad, ojczyźnie Michaiła Barysznikowa. Joy przebyła odwrotną drogę do wielkiego tancerza radzieckiego. Do Moskiewskiej Akademii Baletu Bolszoj Womack dostała się jako Amerykanka, co już budzi zasadnicze kontrowersje. Nikołaj jest rodowitym Rosjaninem. Dla niego akces do renomowanej akademii to jedna z niewielu dróg zwiastującą możliwość zdyskontowania międzynarodowej kariery. Joy w swoim kraju prawdopodobnie jest odosobniona w fascynacji baletem. Do Moskwy przybyła z przemożną nadzieją występu w legendarnym teatrze. Joy ma niewątpliwy talent, ale na miejscu trafia na niezrozumiały dla siebie opór materii. Rywalizacja nie przebiega w akademii na czytelnych zasadach. Nad ich przebiegiem czuwa apodyktyczna Tatiyana Volkowa. Od dąsów pani profesor zależy lista promowanych uczestniczek przyszłej kadry teatralnej. Volkowa jednak nie decyduje o wszystkim. Ponad nią przebiega nić nieformalnych powiązań. Przyszła „prima” może się wykazać najwyższym talentem, ale o tym, kto zagra pierwszoplanową rolę w aktualnym przedstawieniu, przesądzi suma enigmatycznych interesów.
„Prędzej zatańczysz na księżycu.” - powątpiewa ktoś sceptyczny wobec starań Joy w wyścigu o kluczową rolę. Dziewczyna wychodzi ze skóry, by ta przypadła właśnie jej. „Joika” gra na boisku rywala, a to jest przechylone ewidentnie „na stronę gości”. „Ta dama płaci za wszystko.” - powtarza młodociana Joy, zanim jeszcze wyląduje na lotnisku Szeremietiewo. Do swojej kariery dziewczynę bardzo starannie przygotowywała rodzina. Oprócz lekcji tańca zapewniono Joy także korepetycje językowe. Frazę o damie, która płaci za siebie Womack powtarza ze szczególnym naciskiem, jakby miała wpojone przekonanie, że swoje rachunki trzeba uiścić osobiście. Już na miejscu, w Moskwie, gdy nie do końca pójdą po myśli jej zabiegi o rolę primabaleriny, usłyszy od decyzyjnego producenta: „proszę sobie znaleźć sponsora.”. Ten rodzaj walki o swoje nie jest bliski normom kultywowanym w świecie Joy. Dziewczyna przez chwilę próbuje wniknąć w jego prawidła. „Ożeń się ze mną.” - prosi zaprzyjaźnionego Nikołaja. „Tańczysz jak Amerykanka.” - usłyszy dziewczyna od tych, co decydują o obsadzie aktualnego repertuaru Bolszoj. To już zabrzmi jak kalumnia. Joy zaczyna rozumieć, że nie tylko „gołe” kwalifikacje stanowią o sukcesie. Wkrótce decyzja o fikcyjnym ślubie i obywatelstwie przestaje mieć znaczenie. Joy już wie, że prędzej zatańczy na księżycu.
Historia opowiedziana w filmie „Joika” nie jest zbyt odległa w czasie. Amerykańska baletnica jako Amerykanka odegrała spektakularna rolę w dziejach teatru Bolszoj. „Zdrajczyni.” - brzmią nagłówki w rosyjskiej prasie. Zdjęcia nie pozostawiają wątpliwości, że chodzi o Joy Womack. Tak samo reaguje przyszły partner do występu w obiecującym duecie. Joy jest uważana za zdrajczynię, ale film już nie wyjaśnia powodów tego stanu. W pierwowzorze Womack upubliczniła część zarzutów dotyczących nepotyzmu i kumoterstwa podczas obsadzania ról w teatrze Bolszoj. Film w reżyserii Napiera Robertsona rozpiął się zatem gdzieś pomiędzy artystyczną fotografią intruza, który za wszelką cenę zechce zrobić karierę w kraju sobie zgoła obcym, a demaskatorską kroniką świata intryg oraz korupcji. Stanęło na pierwszym z pomysłów, drugi został ledwie zasygnalizowany. Niemniej rywalizacja aktorska pomiędzy młodocianą Taliy’ą Ryder (Joy Womack) a doświadczoną Diane Kruger (Tatianą Volkovą) godna będzie pieczołowitej asysty z pozycji widza.
„Zjesz dziś z nami kolację?” - pyta Nikołaj po wyjściu z urzędu stanu cywilnego. Mężczyzna właśnie wziął fikcyjny ślub z Joy. Świadkiem wydarzenia była jedynie mama pana młodego. Joy dyskretnie odmawia wspólnego, upokarzającego posiłku. Wszyscy wiedzą, że impreza była czystą fikcją. Jeśli kiedyś zdarzy nam się być świadkiem widowiska baletowego najwyższej próby, miejmy świadomość, że za wyrafinowanymi figurami tanecznymi stoją czasem także pozory większe niż ono samo.
Dziękujemy za seans sieci Cinema City
